Waarom zou je aan kinderen beginnen? Iedereen weet dat kinderen lastig en vervelend zijn, verzorging en aandacht nodig hebben, en vooral veel geld kosten. Kinderen lijken louter overlast.

Die overlast begint meteen al in alle hevigheid in de allereerste levensmomenten van het kind. Brullend kondigt het zijn bestaan aan om in de eerste weken daarna slechts de basisactiviteiten huilen, drinken, piesen, poepen en slapen ten toon te spreiden. Die worden later uitgebreid met jengelen, dreinen en zeuren en op nog weer latere leeftijd met spullen stukmaken, koelkasten leegplunderen en geld verbrassen.

De geboorte van een kind betekent jarenlang niet meer kunnen uitslapen, jarenlang niet meer aan jezelf kunnen denken en jarenlang niet meer je eigen gang kunnen gaan. Dus wat is de toegevoegde waarde van kinderen? Op die vraag bestaat een reeks van cliché-antwoorden. Kinderen zouden een verrijking in het bestaan betekenen, leven in de brouwerij brengen, vreugde en blijdschap brengen, voor meer sociale contacten zorgen of eenvoudigweg voortkomen uit een instinctmatige drang.

Hoe ziet een – verkozen – bestaan zonder kinderen er uit? Je kunt blijven doen wat je zelf wilt, je kunt uitslapen, aan jezelf denken en je eigen gang gaan. Je kunt naar hartenlust hobby’s beoefenen, uit eten gaan, lekker met vakantie gaan. Je investeert in sociale contacten, want met vrienden is het nog leuker om je eigen gang te gaan. Je richt eetclubjes op en je gaat met ze op vakantie. En je carrière wordt niet gehinderd door zwangerschapsverlof, ouderschapsverlof en zorgtaken, zodat je nog beter je eigen gang kunt gaan. Zo is het leven één aaneengesloten opeenvolging van plezier hebben, alleen, samen en met je vrienden.

Dan, op de helft van je leven, beoefen je nog steeds je hobby’s, organiseer je nog steeds eetclubjes en ga je nog steeds, samen of met vrienden, op vakantie. Tijdens de etentjes haal je herinneringen op van soortgelijke etentjes van vroeger en tijdens de vakanties denk je terug aan eerdere vakanties. Lachend stel je vast dat de tijd sneller lijkt te gaan, maar je weet al dat het dezelfde film is die herhaald wordt, aanvankelijk in kleur, maar steeds vaker in zwart-wit.

Naarmate de tijd vordert, lijkt die steeds sneller te gaan, maar het leven verlangzaamt steeds meer. Het bestaan verflenst, de film wordt vaag en grijs. De etentjes worden als een boterhammetje, de vakanties als een blokje om. En wanneer ten slotte de kaars uitgaat, is er niets dat over- of achterblijft om – in plaats van jou – voort te blijven bestaan.

Waarom zou je aan kinderen beginnen? Kinderen, en daarna kleinkinderen, doen dienst als omgekeerd evenredige katalysator voor een bestaan dat – wat je ook onderneemt – op enig moment zal verbleken en verwelken.